De makers van "Trufflers" keren terug met een nieuw meesterwerk. Een visueel feest en eerbetoon aan de Argentijnse cowboys

Michael Dweck en Gregory Kershaw keren terug met een ander poëtisch en ontroerend verhaal over mensen die aan de rand van de moderne wereld leven. De film “Gaucho Gaucho”, die vanaf 6 juni 2025 in de Poolse bioscopen verschijnt, is een fascinerende documentaire over een kleine gemeenschap van de laatste Argentijnse cowboys. Net als het populaire “Trufflers” uit 2020 richten de makers zich in hun nieuwe productie op een verdwijnende manier van leven die ten onder gaat aan vooruitgang en verandering. In beide films staat de mens en zijn diepe, onlosmakelijke band met de natuur, en dan met name het land, centraal. Het lijkt wel uit een ander tijdperk te komen. Het fundamentele verschil is dat de oude Italiaanse truffeljagers uit Alba vervangen zijn door gaucho's: ruiters, veehouders en hoeders van de traditie die hun gebruiken met trots in stand houden, terwijl ze voortdurend in conflict zijn met de moderniteit.

In plaats van de bossen van Piëmont, is er de bergachtige provincie Salta , gelegen in het noordwesten van Argentinië . En in plaats van toegewijde honden zijn er paarden, die met hetzelfde respect en tederheid worden behandeld. De makers blijven echter trouw aan hun eigen stijl: een nauwgezet oog voor detail, een rustig verteltempo en een gevoeligheid die het mogelijk maakt om je onder te dompelen in de microkosmos van plattelandsgemeenschappen. Het maken van de film duurde twee jaar en elke scène lijkt te pulseren van leven: stil en alledaags.

Portretten van de laatste rebellen

“Gaucho Gaucho” bevat ook een ongelooflijk kleurrijke galerij aan personages. Een van de meest memorabele is Guada, een tiener die vastberaden het gauchovak leert, samen met haar vader. We ontmoeten haar voor het eerst in het klaslokaal, waar ze wordt gestraft omdat ze geen uniform draagt.

- Ik voel me alleen comfortabel in gauchokleren, antwoordt ze tegen de lerares.

Deze korte scène weerspiegelt de volledige complexiteit van de wereld waarin hij leeft – zwevend tussen het oude en het nieuwe, traditie en sociale normen. Naast haar zijn er ook andere leden van de lokale gemeenschap bij de camera die haar steunen bij het nastreven van haar dromen: de oude man Lelo, de jonge jongens Lucas en Pancho, de vastberaden vijf jaar oude Jony en Santito, een lokale muzikant en radiopresentator die zich aan geen enkel label houdt. Op de vraag hoe hij herinnerd wil worden, antwoordt hij kort: “Als Santito.”

Hoewel de film visueel aantrekkelijk is, schuilt de echte kracht ervan in de manier waarop mensen worden neergezet: intiem, maar zonder verhevenheid. De serie zit vol eigenzinnige, geestige momenten die niet 'wegsmelten' in de prachtige beelden, die doen denken aan National Geographic.

Hierdoor is "Gaucho Gaucho" niet zomaar een album met mooie vergezichten - het is een reflectie op de moderne wereld vol verborgen betekenissen. Zelfs de Andescondor, een roofvogel die majestueus maar ineffectief boven de vlakte cirkelt, krijgt hier zijn ‘vijf minuten’ en een bijna symbolische rang. Deze confrontatie met de cycli van de natuur blijft de kijker gedurende de hele film bij: de ouderen denken terug aan vroegere rampen, terwijl de jongeren steeds vaker hun traditionele levensstijl vaarwel zeggen, omdat ze het beu zijn om te moeten vechten om te overleven in een hard en grillig land.

Gaucho Gaucho - ondergedompeld in licht, gevangen in de tijd

Belangrijk is dat de makers zich onthouden van opdringerig commentaar. In plaats van woorden kiezen ze voor stilte, stiekeme blikken en kleine gebaren. “Gaucho Gaucho” is een cinema voor de zintuigen – ervaringsgericht, bijna meditatief, die niet zozeer bekeken wordt als wel met je hele wezen opgenomen. De film boeit door de contrastrijke zwart-witopnamen en het kalme, vaste oog van de camera, die met tedere aandacht de details vastlegt: handen die messen slijpen, stoffen die in de wind wapperen, stof dat door paardenhoeven wordt opgeworpen. Dit is het verhaal van een wereld die langzaam, maar niet spoorloos, verdwijnt.

Veel van de scènes hebben een bijna schilderachtige kwaliteit : gebeden bij dood vee, stille rituelen, vreedzame ceremonies, jongens die eindeloos over de vlakten galopperen. Aan tafel vinden gesprekken plaats, met grappen en diepere beschouwingen – over paarden, liefde, vrouwen.

Soms doet de film denken aan een oude western, getuige de statische shots, ongebruikelijke hoeken en leegte op de achtergrond, maar toch verliest de film zijn authenticiteit niet: hij pretendeert geen wereld te zijn die niet meer bestaat, maar toont een wereld die ergens nog wel bestaat.

De regisseurs leggen niets op , er blijven veel vragen onbeantwoord en in het ongewisse, maar dit is cinema die de kijker vertrouwt en hem ruimte geeft voor zijn eigen interpretatie.

De film werd – net als de eerdere films van Dweck en Kershaw – gepresenteerd in de Amerikaanse documentairecompetitie op het Sundance Film Festival en kreeg een speciale vermelding, niet alleen vanwege de indrukwekkende beelden, maar ook vanwege het geluid, dat een integraal onderdeel van het verhaal vormt.

Traditionele Argentijnse, Cubaanse en Venezolaanse muziek is verweven met cultliederen en het werk van hedendaagse kunstenaars. Effect? Nostalgische, sfeervolle en meeslepende soundtrack.

“Gaucho Gaucho” is een film die niet op sensatie uit is. Hij stopt. Hij ademt. Het leert je kijken. Deze film vraagt ​​erom gezien te worden op het grote scherm, en dat verdient hij ook. Poolse première op 6 juni 2025.